Geçenlerde pencereyi açıp, bahçeye bir göz attığımda babamın kuşlar için yapmış olduğu yuvaya gözüm takıldı. Bir yıldır arka bahçe duvarında asılı olan, ama kuşların fazla rağbet etmediği bir yuvaydı bu. Şöyle bir yuvaya baktığımda, sürekli ağaçlara, pencereye gelen kumrulardan biri ile gözgöze geldim. Normalde penceredeki en ufak bir hareketlilik bile onların uçuşup kaçışmasına neden olurdu. Gelin görün ki kuş bana, ben de kuşa bakıyor, istifini bozmayan hanımefendi (neden beyefendi değil birazdan anlayacaksınız efendim :) )yuvasında oturmaya devam ediyordu. Ben de elime hemen makinayı alıp, bu anı yaşatmak istedim...:)))
Flaşlar patlatıkça :))) artık rahatsız olmuş olmalı ki, tereddütlü bir şekilde uçmaya başladı. Tam o esnada aman Allahım o da neeee... Gözüme takılan iki yumurta ile birden suçluluk duygusuna kapılmıştım. Anneciği yavrularından ayırmış, iki yumurtayı kaderleriyle başbaşa bırakmıştım sanki... :(
Bir hücum içeriye girip kumrunun tekrar yuvasına dönmesini beklemeye başladım. Neyse ki çok geçmemiş, anne kumru yavrularının başına dönmüş, ben de oluşan suçluluk duygumla daha fazla yaşamak zorunda kalmamıştım...
Anne her yerde anneydi. Bu küçücük kumru bile, yavruları için gösterdiği fedakarlık ve sabır ile, bu kelimelerin anlamını en iyi şekilde tarif ediyordu bize...
